image description

2017 Alle rechten voorbehouden door © Harry van Hest

Blogartikel

38ev - OP EXPEDITIE RICHTING NOORDPOOL (Deel 3 - Toen waren wij nog met 7 ...)

'Toen waren wij nog met zeven...' 

Of het bij iedereen zo is weet ik niet, maar als het er om gaat om lange afstanden te marcheren heb ik alvast de reflex om te zoeken naar ‘mijlpalen’. Een bepaald gebouw, boom, of kruispunt wordt gefixeerd en daar beloof je jezelf een al dan niet korte rustpauze.

Als je met een groep op stap gaat ligt dat een tikkeltje moeilijker omdat de groep of toch alleszins de ‘groepsleider’ dan bepaalt waar er gestopt wordt. In zo’n geval wordt het dus de kunst om de etappes en de mogelijke ijkpunten van de gangmaker, in ons geval dus Dixie, in te schatten. Gezien wij nog maar net aan onze tweede dag begonnen zijn, is dat nog niet evident.

De eerste etappe van vandaag duurt mij dan ook erg lang. De diepere sneeuw en steilere weg aan dit tempo, doen een licht gevoel van paniek opkomen. Is het de bedoeling dat ik dit nog vier dagen volhou? Hopelijk is de hoofdweg waar wij op afstevenen toch al even een rustpunt.

Gelukkig, Dixie stopt net op die plek en haakt zelfs zijn slede los. Meer nog, als de hele groep weer bij elkaar staat, blijken wij bij de misschien enige autoweg van ons eiland te staan. Gisteren hadden wij effectief af en toe en vooral erg ver weg al wel eens een auto of dan vooral een vrachtwagen zien rijden. Nu stonden wij zelf op de ‘maccadam’. Wij die verwacht hadden al in de Godverlaten sneeuwoneindigheid te zitten. 

Parijs

Toen werd ook het hoge tempo van ons eerste dagdeel duidelijk. Dixie had nl een afspraak gemaakt met een taxi. Want blijkbaar geven de beide Parijzenaars er al de brui aan. Blijkbaar zijn er diverse fysische redenen waarom vader en zoon nu reeds forfait geven. De bevroren wang van papa is er daar één van. Het geeft een vreemd gevoel!

Qua communicatie was onze groep stilaan dichter naar elkaar aan het groeien, waarbij de Nederlandstaligen uiteraard iets nauwer bij elkaar aansloten. Dat betekende echter niet dat wij onze zuiderburen niet betrokken in onze gesprekken. Wij spreken ook allemaal vlot Frans en onze Franse vrienden spreken ook verbazend goed Engels. Dus de taal is zeker geen breekpunt. Toch is er met de vertrekkers niet dezelfde aansluiting als met de rest van de groep. Dat hun tent vannacht zo’n 15 meter van onze samengeklitte tentjes stond was wel een beetje vreemd, maar toen dachten we ‘het zijn tenslotte Parijzenaars…’ Nu bij het afscheid is het toch een beetje raar dat wij al enkel kompanen verliezen. Als vader, nadat hun beide Pulka’s in de taxi zijn gezet, iedereen nog een high five komt geven moet ik zelfs even slikken.

‘Toen waren wij nog met zeven...’ en ‘hoera’ ik ben alvast niet de eerste die opgeeft!

Witte konijnenstaartjes

Eens wij de weg waarvan sprake, over steken begint de expeditie pas echt!

De testfase is duidelijk voorbij! Het tempo, nu er geen taxi wacht, is iets minder hoog maar de sneeuw blijft even diep en naargelang wij hoger stijgen wordt hij zelfs dieper.

Ook het landschap wordt nu echt een ‘Polar experience’. Prachtige vergezichten met steile vlaktes wisselen af met spitse bergen waarvan weer enkel de toppen de zon vangen. De Nederlanders die als eersten Spitsbergen koloniseerden hebben de naam terecht goed gekozen.

Niet dat ik constant van de omgeving loop te genieten, mijn focus is bijna constant de achterkant van Dixie’s slede. Zijn witte sticker met een kaartje van Groenland (foto) is voor mij als de witte onderkant van de staartjes bij konijntjes. De witte vlek waarmee bij gevaar moeder konijn en haar jonkies elkaar makkelijk kunnen volgen. 

Zo af en toe hoor ik wel eens een verhaal van enthousiaste joggers en lopers die beweren dat het dagelijkse rennen als een soort verslavende drug werkt. Een dag zonder lopen voelt voor hen als afkicken. Zover is het bij mij nog lang niet, alhoewel het zachte knerpen van de sneeuw onder de slee voor mij, de cadans waarmee onze stokken telkens in de sneeuw geprikt worden en het gestage marstempo wel een soort van trance creëren. Verstand op nul, de ene stap voor de andere, zonder een woord te zeggen, terwijl allerlei gedachten door het hoofd spinnen, continu dezelfde cadans, steeds maar bergop en alsmaar hopend op een rustpunt.

Die rustpunten komen er. Het is alsof Dixie voelt wat de sliert achter hem denkt, voelt en waar we op hopen. Tijdens die rustpunten is het telkens een beetje hetzelfde scenario. De lange sliert van zeven teamleden met tussen hen in telkens een touw van een drietal meter waaraan ieder zijn slee, schuift eerst wat naar elkaar toe. Dan wordt telkens uit de voorkant van onze sledes, de ideale plek zoals wij leerden van Dixie, onze Thermos met warm water geplukt samen met de drinkbus met nootjes en chocoladebrokjes. Heerlijk hoe zo'n kopje warm water kan smaken als het zo rond de -20° is. 

Onze beeldverslaggevers van dienst

Die lage temperatuur is wat betreft de beeldverslaggeving voor mij al een streep door de rekening. Ik heb namelijk rond mijn hals, zo dicht mogelijk in de buurt van mijn lichaamswarmte (en dus 's nachts ook in mijn slaapzak) zowel mijn fototoestel als videocamera(atje) hangen. Maar die weigeren al van op de eerste dag dienst. De batterijen trekken het namelijk niet bij zulke minimatemperaturen. GSM’s doen het wel goed ! Allicht is daarvan de batterij groot genoeg qua oppervlakte om intens te profiteren van de lichaamswarmte op de cruciale hoogte van onze broekzakken. Maar een gsm vraagt natuurlijk fijne motoriek en gezien wij 4 paar handschoenen aan hebben is dat een heel gedoe voor een ‘snap-shot’. 

De enige die daar niet tegenop kijkt is Annebelle (Selfie-foto). Zij is dan ook de ‘event-fotografe’ van deze reis en kijkt niet op tegen een eenzame tussenstop om het decor of de groep op de fijne korrel te nemen om daarna op een drafje de groep weer bij te benen. Ook Dixie laat zich niet onbetuigd wat betreft de verslaggeving want elke tussenstop is voor hem een moment om niet alleen foto's maar ook zelfs filmfragmenten te registreren. Die zullen later goed van pas komen voor de geplande televisie-uitzending. 

Na een trektocht (en dat ‘trekken’ mag je in ons geval dus steeds heel letterlijk nemen) van zo'n 13,5 km door relatief diepe sneeuw bereiken we de hoogte waar Dixie besluit de tenten op te zetten. Het is wel even zoeken naar een kuil tussen de sneeuwheuvels waar de wind ons niet teveel parten speelt. Want die is stevig komen opzetten en zo’n wind kan de gevoelstemperatuur behoorlijk doen verschillen van de reële minimum temperatuur. Vandaag bv is het rond de -20, in de wind voelt dat echter aan als -30.

Eens de meest ideale plek gevonden, worden de tentjes rechtgezet met een routine alsof we al aan onze zevende poolreis bezig zijn. De sneeuw is heel dik en zacht, dus het kuilen graven en de tentranden verzwaren lukt als vanzelf. (foto) Dan in de tent ons weer allemaal installeren voor de nacht. Luchtmatrassen opblazen (foto), ‘tentkledij’ en vooral ‘tent-laarzen’ aan en niet veel later zijn we weer helemaal klaar voor dezelfde routine van gisteren. Sneeuw smelten, warm drinken en avondmaal bereiden. Ondertussen ook pijpjes Pringles soldaat maken. Opvallend hoe wij alle drie zo'n ‘goesting’ hebben in zout. Je hebt tijdens de dag terwijl je aan het stappen bent niet het gevoel dat je zweet maar blijkbaar verliezen we toch behoorlijk wat vocht en dus ook zout. 

Trappen op en af

Dat bergop stappen door die diepe sneeuw van vandaag heeft ook een ander gevolg. De spieren op de achterkant van onze benen zijn behoorlijk op de proef gesteld. De hele dag door werden er al opmerkingen gemaakt over de ‘hamstrings’ die verrekte pijn deden, maar blijkbaar liggen die aan de achterkant van de bovenbenen en bij mij zijn het nu net de onderbenen, om precies te zijn de kuiten, die protesteren. Ik prijs mij dan ook heel de dag al zalig dat mijn Pilates-coach een paar maanden geleden ‘trappen op en af lopen’ als oefening voor thuis had meegegeven, want anders had ik het in dit berggebied allicht niet gered. Maar ondanks die voorbereiding kreeg ik daarnet met moeite mijn laarzen uit en zelfs het uitdoen van mijn ‘laagjes’ kousen kostte moeite. Gelukkig heeft Dixie ook daar een middeltje voor in zijn ‘overlevingskit’. Als een volleerde kinesist masseert hij me met een of andere tijgerbalsem die onmiddellijk zijn effect sorteert. (foto).

Na deze behandeling en de avonturiers-maaltijd glijden we ook deze avond weer naar de nacht toe. Dixie checkt weer even in met de thuisbasis terwijl Rob en ik al in onze slaapzak kruipen en even later wordt het laatste lichtje uitgeknipt en val ik als vanzelf in een droomloze slaap terwijl het buiten nog schemert.

Morgen wacht ons weer zware dag waarbij het plan is dat we de ijsgrotten, het doel van deze reis zullen bereiken. Maar dat wordt een volgend verhaal. Terwijl het ook dringend tijd wordt om een keer te beschrijven hoe zowel onze dames als heren avonturiers reageren op de al dan niet geregelde roep van de natuur, want al eten we heel selectief op tijd en stond zijn er ‘retouren’. Maar dat is dus voor morgen, in meerdere betekenissen.

(Wordt vervolgd)

Foto's Annebelle en Dixie 

276 likes

Wenst u meer informatie?

Wenst u meer informatie omtrent de mogelijkheden voor uw evenement, of zoekt u een coach die uw communicatieve vaardigheden kan aanscherpen?
Dan kan u altijd vrijblijvend contact opnemen via volgende link: