image description

2017 Alle rechten voorbehouden door © Harry van Hest

Blogartikel

39 ev – OP EXPEDITIE RICHTING NOORDPOOL (Deel 4 – EEN ROMANTISCHE ONTMOETING)

Gisteren op TV

Wij zijn weer onderweg!

Het is de laatste dag dat we klimmen, want de ijsgrotten, ons einddoel, bereiken we vandaag.

Als alles goed gaat!

De ochtendroutine hebben wij achter de rug. De hoop dat onze sledes lichter zouden worden naargelang wij meer en meer van onze voorraden consumeerden is natuurlijk compleet ijdel. Het lijkt of de slede’s zwaarder worden naargelang de dagen vorderen en al is dat uiteraard niet zo, het voelt wel zo aan.

Bij een van onze eerste breaks interviewt Dixie met zijn gsm ieder van ons team. Het zullen later interessante beelden blijken voor het verslag van ATV, onze Antwerpse regionale televisie. Onderaan deze column vind je trouwens een link naar de eerste uitzending van het programma ‘Bij de buren’. Een aflevering die gisteren ‘thuis’ werd uitgezonden, terwijl wij door de sneeuw aan het ploeteren waren (foto). De vragen van Steven Goegebeur die ik in dat fragment beantwoord, hebben alles te maken met mijn voorbereidingen voor deze expeditie en dan vooral over het trappen lopen.

Zoals ik al eerder aangaf, trappen lopen was me aangeraden als oefening om door de diepe sneeuw te ploeteren. Vooral vandaag ben ik blij dat ik die oefeningen echt consequent heb gedaan. Want de sneeuw is diep en dat maakt niet alleen het stappen moeilijk, maar ook het bergopwaarts schuiven van onze Pulka's. 

Hoe doen jongens en meisjes ‘het’ boven de poolcirkel?

Als er één ding is waar ik voor wij vertrokken en vooral ook na onze poolexpeditie vragen over zal krijgen is niet wat eten jullie, hoe slapen jullie, hoeveel kilometer is het, etc.. Neen er was maar telkens die ene vraag ‘hoe doen jullie het?’. Welnu als iedereen daar zo mee bezig is zal ik tegen mijn interesse en gevoel in, daar toch maar een hoofdstukje aan wijden om te voldoen aan de stem van het volk. 

Die diepe sneeuw waar ik het over had maakte het vanochtend wel makkelijk om te doen wat de natuur ons vroeg. Want al eten we ‘adventure food’ vol geselecteerde vitamine en energie ingrediënten, er is nog steeds een residu dat moet afgevoerd worden. Het feit dat er minder ballaststoffen inzitten maakt dat je wel eens één routine bezoek aan het witte porcelein kan overslaan, maar je darmflora geeft op een bepaald moment toch wel signalen dat je even door de knieën moet. Nu in de poolstreken is er geen wit porcelein alleen maar witte sneeuw. Op Spitsbergen is er daarenboven zelfs geen boom of struik waar je in alle discretie je ding kan doen. Hierbij heb ik het niet over een ‘kleine boodschap’. Hier doen we al vanaf de eerste dag niet moeilijk over. Tijdens elke rustpauze is er wel iemand die zich even enkele meters van de groep verwijderd en spontaan zijn ding doet. En hoewel het voor de mannen al helemaal geen punt is van zich met de rug naar de groep te keren en ‘de paarden te drinken te geven’ doen ook de meisjes het op die manier. In het begin misschien op een afstand van 20 m achteraf werd die afstand een heel stuk minder. Uiteraard zijn voor de rest van de groep de bergen net aan de andere kant dan net iets mooier. En neen ‘hij’ vriest niet af terwijl je bezig bent! De straal die je lichaam verlaat is minimum een 37° en de temperaturen waarin wij hier leven schommelen tussen de -20 en -30° dus we zijn steeds warmer dan onze omgeving.

‘Freezing your balls of’

Voor ‘s nachts in de tent is het voor de jongens geen enkel probleem. We hebben allemaal een ‘Pee-Bottle’ zijnde een flinke drinkbus (foto) waar je vlot je jongeheer in kunt richten en je ding in kunt doen. Concreet komt het hierop neer dat je in het kleine tentje op zo’n 50 cm van je tentgenoot zijn hoofd, je ding doet zonder dat er ook maar iemand met de ogen knippert. ‘s Nachts moet je er wel op letten dat je onmiddellijk je pee-bottle weer ledigt want anders vriest je bijdrage onmiddellijk vast in de bottle. Je hoeft daarvoor de tent niet te verlaten. Je opent gewoon de rits aan de achterzijde van je tent, wat uitgeeft op de achtertent, dwz een stukje tent dat ook weer afgesloten is en je giet gewoon je prestatie in de sneeuw waar het zich vanwege de warmte een weg naar diepte zoekt. Meisjes hebben ook een pee-bottle maar fysiologisch ligt dat iets moeilijker en ik begreep dat onze dames gewoon even buiten in de sneeuw gingen zitten voor het slapengaan en bij het wakker worden.

Nu de ‘grote boodschap’ vereist enkele andere aandachtspunten. Traditioneel is dat een activiteit voor als de tenten opgesteld zijn. Bijna iedereen zit dan toch in zijn tent wat de privacy sowieso al bevordert en dan neem je gewoon je schop en je zoekt een plekje in de diepe sneeuw waar je een kuiltje graaft en met de billen bloot gaat. Neen, er is daarbij geen sprake van ‘freezing your balls of’ want je hebt natuurlijk gewacht tot je echt de drang voelde ‘tot’, zodat een en ander zich vrij snel afhandelt. Hierbij viel mij nog een ander voordeel van ons ‘astronauten voedsel’ op.  Alleszins mijn prestatie voldeed aan alle kwaliteitseisen qua consistentie, kleur en formaat. Daarenboven heb ik nog nooit zo’n prachtig sanitair decor gehad (foto).

Ziezo dit cruciale onderdeel hebben we nu gehad, voor verdere vragen raadplege men de respectievelijke gender’s.

Vechten tegen de kou

Het is nu de derde dag dat we zo tussen de 10 en 15 kilometers per etmaal wegmalen en het begint behoorlijk zijn tol te eisen. Alleen het feit dat je in groep bent en dat je weet dat er eigenlijk geen weg terug is maakt dat je doorbijt. Maar er zijn momenten dat het me zwart voor de ogen wordt. Gelukkig houdt één ding mij vandaag recht. Als alles goed gaat zie ik straks op ons hoogste punt ‘mijn’ Nicole. Dat wordt vandaag mijn worteltje voor het ezeltje (afb).

Wij zijn tegen de late namiddag dan ook in de vallei waar de ijsgrotten zich bevinden en naargelang we dichter bij dat eindpunt komen, kruisen we ook meer en meer sporen van hondensleden. Deze toeristische uitstappen bereiken op één dag, via een ‘short-cut’, hetzelfde einddoel waar wij te voet en worstelend met sneeuw en vermoeidheid drie dagen over doen. Het is zo’n trip die ook Nicole geboekt heeft (foto) en Dixie is volop aan het uitkijken naar de groep waarvan hij verwacht dat ze deel uitmaakt. Om eerlijk te zijn ik zelf ben vooral bezig met het vechten tegen de kou. Niet de algemene lichaamstemperatuur speelt me parten, want het systeem van kleding in laagjes werkt perfect, maar ik heb verschrikkelijk koude handen. Ondanks de vier paar handschoenen (dunne wollen vingerhandschoenen, daarover een rubberen keukenhandschoen om het zweet van de vingerhandschoen te isoleren, dan een dikke wollen want en daarover nog een grote ‘wind-want’ foto) en de verlengde en dus ‘verlaagde’ lussen aan onze skistokken (om onze handen zo laag mogelijk te houden zodat het bloed steeds richting van de vingers stroomt - foto) heb ik geen gevoel meer in mijn vingers.

Bij een korte laatste oriëntatiestop stuurt Dixie de rest van de groep al naar de plek die hij aanwijst voor ons kampement van vannacht, terwijl wij samen de horizon blijven afspeuren naar wat Dixie denkt dat het de laatste sneeuwhonden expeditie zal zijn. Daar zou volgens zijn inschatting Nicole moeten bij zijn. Plots heeft hij hen dan ook in het vizier. Met zijn arendsogen heeft hij destipjes in de verte gedetermineerd als de groep waar wij op wachten. Wij haken onze slede’s los en dalen terug een stuk af in de richting van een soort tent die de ingang aangeeft van de hoofdgrot. Hij weet dat daar de honden zullen stoppen. Voor ons is dat weer een stukje moeilijk terrein, voor de honden is dat een fluitje van een cent. Wij komen dan ook gelijktijdig aan. 

Onze romantische ontmoeting

Nicole herkent mij onmiddellijk. Ik heb het iets moeilijker. Ze ziet er dan ook uit als een ruimtereiziger zonder helm. De vrolijke gids van haar groep, blijkt ook de eigenaar te zijn van de honden en de slede’s en heeft ook al zijn deelnemers voorzien van een heus pool-pak. Op zo’n slede is het dan ook nog veel kouder dan in ons geval, omdat zij stilzitten of -staan daar waar wij continu marcheren. (Hetzelfde ‘stilzit-verschijnsel’ heeft men trouwens met sneeuwscooters.)

Nicole begroet mij met een stevige omhelzing (foto’s) maar verder beperken we ons tot neuzen-neuzen, waarbij we volkomen begrijpen waarom de Inuit of Eskimo’s dat ook zo doen. Nicole heeft een extra trui voor me meegebracht, de lieverd. Truien heb ik echter genoeg in mijn slee maar die verdomde koude vingers verontrusten me. ‘Het is fantastisch maar erg koud’ is dan ook de kern van wat ik mee geef in ons korte gesprekje. Nicole op haar beurt is wild enthousiast over haar tocht en het contact dat ze heeft gehad bij het zelf inspannen van de honden. Ook de vrienden uit Singapore die ze die dag gemaakt heeft zullen stof zijn voor een heleboel verhalen achteraf. Haar gezelschap daalt af in de grotten en wij worden terug verwacht bij onze groep, dus na 5 minuten nemen we al weer afscheid. Ik zal een ander ‘worteltje’ moeten zoeken voor morgen. Ondertussen heeft Dixie wel enkele foto’s van ons samen gemaakt.

IJskoude spelonken

Dixie en ik klimmen terug naar onze slede’s en kort nadien sluiten we terug aan bij onze expeditieleden. Iets later arriveren we aan de ideale plek om ons kamp op te zetten. Een mooie kom op het einde van de Scott/Turner glacier-vallei. De tenten worden opgezet en als alles klaar is gaan we zelf ook naar de grotten. Weer een stuk afdalen, gelukkig ook nu zonder slede’s, voor een eerste bezoek aan de kleine grot. Een rood tentje geeft de ingang aan, wat binnenin een rozig decor geeft (foto’s) . Het is echt een kleine grot die doodloopt op een ingestorte gang. Hier zijn we dus snel rond, terwijl we ons best doen om niet te veel na te denken over dat ‘instorten’. Op naar de tweede, de ‘grotere’ grot.

Die ligt nog een eindje dieper. Ook hier staat een tent met een uit sneeuw gegraven ‘salon tafel’. (foto) Allicht is dat de wachtzaal voor de toeristen die niet mee afdalen in de grot. Ik ben bijna zeker dat enkele uren eerder Nicole aan deze tafel heeft zitten wachten tot haar groep terug uit de grot kwam.

De afdaling is hier spectaculairder dan in de eerste grot. De hele grot is trouwens impressionant.

In mijn jonge jaren heb ik wat speleologie gedaan (foto), maar onze Ardense (kalk)steengrotten zijn iets totaal anders dan deze ‘levende grotten’. Smeltwater verraadt dat deze grotten allicht kleiner en groter worden al naargelang de temperatuur schommelingen. Helemaal op het diepste punt is er een soort van ‘zaaltje’. Dixie stelt voor dat iedereen van ons een spectaculair verhaal zou vertellen. Het ene verhaal is al bloediger dan het andere en dus durf ik ze hier niet resumeren. Er worden uiteraard ook mooie foto’s gemaakt waarbij het spel van de hoofdlichtjes speciale effecten garandeert.

Dan is het tijd om terug te keren naar onze tentjes. Nog een mooie schaduwfoto van de hele groep in de ondergaande zon (foto) en dan snel onze honger stillen en ons klaarmaken voor de nacht. Maar eerst laat ik mijn vingers inspecteren door Dixie want het voelt niet goed aan. Ik heb bijna geen gevoel meer in de meeste vingers die ook een grijzige kleur krijgen. Hierdoor heb ik moeite om mijn ritsen open te krijgen, want mijn fijne motoriek ben ik kwijt. Dixie stelt me echter direct gerust, het is ‘frost-nip’ (nog) geen frost-bite’.

Hoog tijd dus om de foto’s te laten maken voor mijn ‘tandpasta-sponsor’ nu het nog net lukt met mijn vingers. Ik kreeg namelijk een speciale tube tandpasta mee die niet zou bevriezen. Want dat is het probleem met traditionele tandpastas die worden in no time één blokje ijs. (Ook in mijn dagboekje schrijf ik met potlood want een traditionele ‘bic’ bevriest gewoon). De tube die ik meekreeg heeft nog een ander voordeel. Het hoofdbestanddeel van de tandpasta is aloë vera wat betekent dat je nadat je je tanden gepoetst hebt je mond niet hoeft te spoelen je slikt gewoon de tandpasta in en het zou nog gezond zijn op de koop toe. Dixie maakt de foto’s terwijl ik onhandig met mijn pijnlijke vingers op de tube knijp. (foto’s) 

Terwijl Dixie weer contact zoekt met de thuisbasis kruipen Rob en ik in onze slaapzakken. Dixie laat nog even weten dat we zes kansen op negen hebben dat er vannacht tussen drie en zes poollicht zal te zien zijn. Hij zal ons wakker maken als het zover is. In alle eerlijkheid, ik zou effectief ook mee gaan kijken buiten, maar eigenlijk hoop ik dat er geen poollicht komt vannacht. 

Uitzending ATV :’In de buurt’ Interview ongeveer één week voor ons vertrek naar Spitbergen, uitgezonden toen wij onderweg waren in de sneeuw:  

https://www.youtube.com/watch?v=zkfHLcoyv0w 

Foto’s Dixie, Annebelle, Nicole    Tandpasta Aloe Vera : Marc Van Gossum FOREVER

339 likes

Wenst u meer informatie?

Wenst u meer informatie omtrent de mogelijkheden voor uw evenement, of zoekt u een coach die uw communicatieve vaardigheden kan aanscherpen?
Dan kan u altijd vrijblijvend contact opnemen via volgende link: