Blogartikel

Bevroren ademhaling

Het is al licht als ik wakker word. Het eerste wat ik vanuit mijn slaapzak zie is dat Dixie ons vuurtje heeft aangestoken om de tent alvast wat op te warmen, maar vooral ook om ons ontbijt klaar te maken (foto). Het tweede wat ik zie, dat is dat mijn kleine ruimte die men intuïtief vrijlaat om vanuit een slaapzak te kunnen ademen en wat de échten de ‘breathing hole’ noemen, bedekt is met een laagje ijs. Mijn eigen adem ligt hier dus in tastbare vorm voor mijn neus. (foto). Ik heb overigens heerlijk geslapen op het dunne luchtmatrasje en in de dikke donzen slaapzak. Niet de minste kou gehad! Uiteraard is dat te danken aan die slaapzak maar ook aan het feit dat wij met onze 'onderlaagjes-kleding' in bed zijn gekropen en ook elkaar warm hielden in het kleine dubbel-zeil iglotentje waarin we met drie sliepen.    

Die saamhorigheid gecombineerd met het koken in de tent heeft uiteraard ook andere gevolgen. Heel het dak van onze tent is bedekt met ijskristalletjes (foto). Dus bij het minste dat je het tentzeil raakt (en gezien het formaat van het tentje gebeurt dat wel eens), heb je een laagje ijssneeuw op je muts of op je schouder. Die eerste ochtend zal ik toen de tent leeg was ook nog heel ijverig al die kristalletjes van het tentzeil en vooral dan van de vloer bij elkaar vegen. Achteraf leerde ik dat gewoon de lege tent uit schudden in opgespannen vorm even efficiënt is.

Maar zo ver zijn we nog niet, eerst gaan we ontbijten. Het ontbijt is hier binnen de poolcirkel een ontzettend belangrijke maaltijd. Omwille van de barre temperaturen en vanwege de aard van onze intense inspanningen doorheen de dag, is het opnemen van voldoende calorieën ontzettend belangrijk. Dus enkel een kopje thee en een toastje is echt niet voldoende. Het wordt een ‘adventure pack’ met havermout, gedroogde bessen en toevoegingen die een boost mogen heten qua voedingswaarde.

Een kuil graven voor een ander (en jezelf)

Ook gisteravond was iets soortgelijk ons rantsoen. Want toen Dixie beslist had dat we het monument voor het neergestorte Russische vliegtuig niet meer zouden bereiken, had hij ons een geschikte kampeerplaats aangewezen. Verbazend snel werden hier onze vier tentjes en zelfs een extra groepstent rechtgezet. Tijdens ons trainingsweekend in de Ardennen leek mij dat opzetten van een tent een eerder complexe operatie. Door de ‘tentbogen’ echter niet telkens helemaal uit elkaar te halen maar geconnecteerd dubbel te plooien en in de sledes te leggen wint men ontzettend veel tijd. Tweede wijze les die ik leerde was dat als je je tent hebt rechtgezet, graaf dan in een hoek van de voortent een vierkante kuil van zo'n 50 cm diep en breed en verzamel de sneeuw daarvan in de tweede hoek van die voortent. Die kuil dient om makkelijk in en uit de tent te kunnen stappen en de sneeuwhoek wordt je ‘watervoorraad’. 

Culinair feest zonder afwas 

Eens het zo ver was activeerde Dixie ons spiritusvuurtje. Iets dat hij weer zo behendig deed dat het achteraf niet meer in mij opkwam van zelf hiertoe ook maar een poging te wagen. Eens het vuurtje aan de praat werden er twee pannetjes gevuld met sneeuw en gezien ze handig op elkaar passen, werden die keteltjes samen op het pitje gezet, zodat de hele handel geleidelijk aan warm werd en smolt. (foto) Zodra het water voldoende op temperatuur was ging het in de thermoskannen. Vanaf dan kon het feest beginnen!

De vraag van ‘foerier’ Rob of wij zin hadden in chocomelk werd met een volmondig ‘ja’ beantwoord. Ik denk dat het geleden was van mijn kinderjaren dat ik nog chocomelk dronk, maar nu was het een war(m)e godendrank! 10 minuten later kwam de vraag of we zin hadden in een ‘minut-soup’. Ja heerlijk voor mij een tomatensoepje! Gezien iedereen maar één kopje heeft gaat de soep zonder protest in de uiteraard niet afgewassen chocomelkkopjes. Als er weer iets later nog een kopje thee wordt gedronken, vinden we dat even hemels ondanks de spoortjes chocomelk en soep. Men zou kunnen beweren dat op zo’n expeditie de normen vervagen, maar eigenlijk doen we gewoon wat onze groot- of overgrootouders dagelijks deden. Die zeurden ook niet en deden ook niet zo flauw over telkens nieuwe kopjes en/of borden

Moe maar gelukkig

Na de drankjes was het tijd voor de hoofdmaaltijd. Het was nog maar de eerste echte maaltijd van onze trip dus de keuze aan ‘adventure packs’ is nog erg uitgebreid. Eerst onderaan de ‘voetjes’ van zo’n pak open plooien zodat het rechtop blijft staan, daarna de bovenkant afscheuren en een flinke scheut heet water uit de thermos er in en genieten maar (foto). Het smaakte heerlijk! Thuis zou je er nooit toe komen om zo te eten, zeker niet als onderaan in het poederachtige pak blijkt dat het heet water niet tot daar is doorgedrongen. Nu voelden we ons echter zo moe (maar gelukkig) en allicht daardoor met deze avontuurlijke maaltijd heerlijk voldaan. Zo voldaan dat er al snel na het avondeten beslist werd van in het dons te kruipen. 

Maar eerst deed Dixie nog een rondje langs de drie buur-tenten en werden alle voedselvoorraden uit de verschillende tenten naar één slede gebracht die dan ‘down wind’ een eindje van ons kampement werd geplaatst. Dit voor het geval een ijsbeer zijn rantsoen zeehond een keer zou willen aanvullen met blokjes kaas en salami. Eens dat soort praktische zaken geregeld, checkte Dixie ook nog even in bij zijn vrouwtje Julie op de homebase via de satelliettelefoon en gleden wij stilletjes in slaap. Buiten was het nog licht. 

Wegzakken in de sneeuw

Het is dus ook al licht nu wij deze tweede ochtend terug op stap gaan. Blijkbaar is de eerste nacht goed meegevallen voor iedereen, hoewel sommigen toch even dienden te wennen aan de extreme koude en de beperkte sanitaire mogelijkheden. Waarover later meer.

De trektocht van vandaag zal trouwens een heel ander verhaal worden dan gisteren. Waar wij de eerste dag een vooral ‘horizontaal’ parcours liepen op een stevige sneeuwlaag,  wordt het nu zachtjes aan berg op lopen in daarenboven veel rullere, diepere sneeuw. Dit laatste maakt dat je bij elke stap die je zet een stukje vertikaal weg zakt en je je knieën telkens weer hoger dient op te tillen voor de volgende stap. Je tracht intuitief wel de voetsporen van je voorganger te 'hergebruiken', maar ons soortgelijk gewicht is uiteraard niet steeds hetzelfde. Je pulka-slede lijkt plots ook veel zwaarder door de weerstand die de diepere sneeuw veroorzaakt. Je middel, nog helemaal stram, van de totaal nieuwe inspanningen van de eerste dag, protesteert lichtjes en ik dank Nicole nu al dat ze mij overtuigde om de pilates-trainingen te volgen als voorbereiding op deze tocht. Ik hoop dat mijn 'power house' genoeg van die training heeft gehad om het vol te houden.

Het is trouwens deze ochtend dat wij de eerste twee leden van onze expeditie zullen verliezen.  (Zie artikel 38)

Foto's Annebelle, Dixie