Blogartikel

Het is 21u, wij zijn net geland in Deurne.Na een paar intense dagen in het zuiden, terug in ons koude kikkerlandje.

De luchthaven loopt helemaal leeg en je voelt aan alles dat onze vlucht de laatste van vandaag was.Iedereen is moe en wil zo snel mogelijk naar huis, wat te merken is aan de vluchtige afscheidsritueeltjes.

Tot zover ‘in de lucht’

Ook wij willen zo snel mogelijk naar ons huisje onder de kathedraal.Wat mij betreft wellicht om een totaal andere reden dan de meeste medereizigers.

Ik vertrek namelijk zo dadelijk nog naar Dinant waar ik morgenochtend om 10:00 uur mijn motiverende lezing mag brengen.

Terwijl we in het Zuiden al lekker in het zonnetje konden ontbijten was er toen al mijn latente bezorgdheid over hoe de weersomstandigheden zouden zijn bij onze aankomst in België vandaar het plan om sowieso al te overnachten in de venue waar de voordracht van morgen zal plaats hebben.Maar eerst naar de kathedraal dus.

Daar aangekomen gelijk de bagage uitgeladen maar ook weer terug ingeladen voor de twee dagen die ik, met nog een extra job en overnachting in Leuven na Dinant, dien te overleven.

Vooral ook nog even het ‘to-do-lijstje’ afwerken met al de elementen die ik voor de drie opdrachten die mij de komende twee dagen staan te wachten nodig heb en dan terug de baan op!

Dat valt gelukkig allemaal reuze mee! Het is ondertussen bijna 23:00 uur en er is zo goed als geen verkeer terwijl de weersomstandigheden optimaal zijn voor de tijd van het jaar. 

Dankzij die meevallers ben ik zowat rond middernacht bij het ‘Castel de Pont à Lesse’. 

Zoals wel meer kastelen in de Ardennen oogt ook dit historisch gebouw, omgeven door hoog opgeschoten naaldbomen, erg somber in de stille nacht.

Maar het onthaal is helemaal niet somber. Ik heb het gevoel dat de beide mensen aan de receptie speciaal hebben gewacht tot ik arriveerde. Wellicht heeft mijn telefoontje onderweg daarbij geholpen en in een sympathieke uitwisseling van mijn Frans en hun Nederlands, leer ik dat afspreken met de verantwoordelijke van Unilever, mijn opdrachtgever voor morgen, best bij het ontbijt gebeurt. Met nog een drankje van de bar, waar de ambiance duidelijk ook al gaan slapen is, trek ik dus naar mijn kamer.

Daar aangekomen merk ik onmiddellijk dat de referentie ‘kasteel’ niet overdreven is. Het is een riante kamer met een gigantisch tweepersoonsbed en in het midden daarvan een bijna even gigantisch spin.

Zo'n spin waar Edgar Alan Poe een hele triller aan zou kunnen gewijd hebben, maar die een eventuele partner sowieso naar een ander hotel zou hebben doen verhuizen. Nu hebben we de regel als oud scout en dierenvriend, dat we spinnen niet a priori vermoorden, dus met een drinkglas en het typische schrijfblokje van het nachtkastje wordt de indringer in de vrije natuur weer los gelaten. Dat glas heb ik achteraf niet meer gebruikt, de blocnote wel.

De ochtend nadien ontbijt ik rustig en uitgebreid, waarna ik een kort overleg met de opdrachtgever heb en ben ik snel ‘all set’ voor mijn ‘To motivate or not to Motivate, this is the answer’ voordracht.

Het is een gemengd publiek van zowel Waalse als Vlaamse deelnemers dus wordt het een voordracht waarbij de beide landstalen gealterneerd dienen te worden. De voorbereiding daarvoor waren onderdeel van die ‘intense’ dagen in het zuiden. (Beschrijf zo’n opdracht maar eens aan een Engelstalige spreker :-)

Nog voor dat ik aan de beurt kom merk ik dat het een dankbaar publiek is. Niet onbelangrijk want mijn afspraak, met trouwens al de opdrachtgevers die mijn ‘motivational’ boeken, is dat hun publiek op het einde van mijn voordracht echt uit de bol gaat (zie foto’s van eerdere events) of ze hoeven mij niet te betalen (zelfs geen vervoeronkosten) !

Ik voel al snel dat het hier zal lukken, de sfeer is ontspannen, het is vroeg in de dag wat betekent dat er energie is en ja het lukt hier helemaal! Op die manier zelfs dat wij achteraf de luchters zullen dienen te herstellen (zie foto).

Tijdens de lunch waar ik bij mag aansluiten zit ik bij willekeurige deelnemers en krijg ik allerlei deugddoende complimenten. Een van mijn tafelgenoten gaat zelfs zover van mij een betere spreker te noemen dan degene die ze bij hun vorige bijeenkomst hadden, laat dat nu bij mijn weten de duurste spreker zijn die we in België hebben. Zo'n compliment maakt je dag en de stress van die nacht weer helemaal goed!

Dus nu vol goede moed op weg naar Leuven, naar opdracht twee van vandaag een incentive van de Hoge Raad voor Diamant!

Tot zover deel 1 van deze blog, met alvast het deel ‘in (of uit) de lucht’ en alvast een stuk ‘te land’