Blogartikel

Al goed dat ik ben 'moeten' trouwen

Een seconde of een millimeter kunnen je leven bepalen. Zo kan ook een toevallige ontmoeting of impulsieve beslissing je hele verdere leven een bepalende wending geven. Van dit laatste heb ik best een paar voorbeelden. Laat ik er alvast één met je delen. Het verhaal van hoe ik, door op de juiste plaats in een gezelschap te staan, plots beroepsacteur werd en met Gaston en Leo op theatertournee ging door gans Vlaanderen.

Het is een doordeweekse dag op de redactie van onze Streekkrant. Deze advertentiekrant behoort tot de uitgaven van Roularta en mijn job is het om de uitgaven van deze uitgeverij te ‘promoten’. Wat betekent dat ik dien te zorgen dat ik events organiseer waarmee onze bladen zoals Knack, Trends, Family Magazine en de Streekkrant constant onder de aandacht komen van mogelijke doelgroepen. Dit dient allemaal zo te gebeuren dat ik alle logistiek en/of medewerkers ed in ‘ruiling’ voor advertenties krijg, maar verder heb ik allerlei faciliteiten, waaronder ook het brengen van de redactionele artikels die gerelateerd zijn aan de promoties die ik organiseer.

Deze ochtend zit er echter een uitnodiging van een persvoorstelling tussen mijn post, voor het toneelstuk ‘Slisse & Cesar’ met Gaston en Leo, in een productie van het razend populaire variété theater ‘Den Ancienne Belgique’. Ik weet onmiddellijk dat ik hier niets mee aankan voor mijn promotionele opdrachten, maar toch leg ik de invitatie opzij. Ik ga namelijk iets proberen.

Met ons amateur toneelgezelschap ‘De Breidelszonen’ in Borgerhout zijn wij namelijk op dat moment het tweede deel van de ‘Slisse & Cesar’-trilogie aan het repeteren, in een regie van Ann Petersen.

Zelf mag ik daarin de zoon van de Slisse spelen die ‘moet’ trouwen met die laatste zijn dochter Tinneke. (FOTO’s)

Dus het lijkt mij geweldig van eens een keer te gaan luisteren wat de top vedetten van het moment en dan heb ik het niet alleen over Leo & Gaston, maar ook over Tony Bell, Yvonne Verbeeck, Norma Hendy, Lou Marcel, Lucienne Steiner en Wim Van den Begin (‘vader van’) ed. van plan zijn met het eerste deel van diezelfde trilogie.

Mijn leven zal nooit meer hetzelfde worden!

Dus na dat mijn dringendste administratieve zaken geregeld zijn stap ik naar onze directeur Mr JF Cleeren met de bewuste persconferentie-uitnodiging. Hij bevestigd in eerste instantie mijn vermoeden ‘dit is niks voor ons, want Ancien Belgique heeft geen budgetten voor advertenties’. Ik argumenteer ‘amateurgroep, Ann Petersen, zij Slisse en Cesar wij het vervolg daarop Slisse Bouwt etc’ en of ik toch niet in naam van Roularta naar die persmeeting zou mogen. Nu is dat event gepland nà mijn reguliere werkuren, dus antwoord hij: ’Als je zo graag gaat, doe maar!’ Maar daar is het mij niet (alleen) om te doen. Want uiteraard mag ik buiten mijn werkuren doen wat ik wil. Wat ik echter van hem wil is dat ik er ook een stukje over mag schrijven voor de Streekkrant. Nu weet de baas ook wel dat ik met de soort van job dat ik heb, heel wat overuren doe, niet alleen vanwege diverse avondactiviteiten maar ook omdat ik zelfs heel wat weekends opoffer voor onze ‘goede zaak’. Dus ik krijg uiteindelijk de permissie om ook een stukje te plegen in De Streekkrant!

De dag nadien ik dus enthousiast naar ‘Den Ancienne Belgique’ (officieel ‘Oud België’) in de Kipdorpvest te Antwerpen (FOTO) voor mijn ontmoeting met de coryfeeën van het moment, want die zullen er ongetwijfeld bij zijn.
Vanaf die avond zal mijn leven een andere wending nemen!

Eén meter veranderde mijn leven!

Op het moment dat ik het AB-theater binnenstap, wordt ik terug in de tijd gekatapulteerd, toen al. De persconferentie heeft plaats in het ‘Heilige der Heilige’ het kantoor van De directeur Mr Arthur Mathonnet hemzelf.

Hier hebben vedetten zoals Josephine Baker, Louis Armstrong, Gilbert Bécaud, Edith Piaf, Jacques Brel en vele anderen hun opwachting gemaakt. Zodra mr Mathonnet mij opmerkt komt hij als een attente gastheer naar mij toe . De naam ‘Ancienne Belgique’ zoals ‘Oud België’ steevast genoemd wordt door de Antwerpenaars, verraadt niet zomaar zijn Franstalige basis, want de directeur (van origine Luikenaar) spreekt mij aan in een keurig maar door Voltaire ‘gekleurd’ Nederlands. ‘‘t Is gij komt van de Streekkrant !?! Maar wij sijn een nie gesubsidieerd theater, ‘t is wij hebben gene budget voor advertenties ?’. Dus ik leg hem uit dat ik eigenlijk ten persoonlijke titel kom omdat ik meespeel in een amateurgroep waar wij in regie van Ann Petersen net het tweede deel aan het repeteren zijn van de trilogie, waarvan zij net vandaag het eerste deel lanceren met een topcast. 

Gaston die een meter verder in gesprek is met een journalist, aan wie hij allicht de zoveelste keer hetzelfde verhaal vertelt waardoor hij ook oor heeft voor wat er rondom hem gebeurt, draait zich om en vraagt plots aan mij: ‘Welke rol speel jij in Slisse Bouwt?’ en ik antwoord: ‘De zoon Rik, die ‘moet’ trouwen met Tinneke de dochter van Slisse’ (FOTO’s). En zonder te informeren naar verdere referenties vraagt hij: ‘Zou jij volgend jaar met ons in Slisse Bouwt willen meespelen?’. Totaal verbouwereerd zeg ik natuurlijk ‘ja’. Ik zie flitsen van mijzelf in West End, Hollywood, Las Vegas en aanverwante, maar vraag toch nog even of hij het ernstig meent!?! ‘Ja natuurlijk’ antwoord hij ! ‘Wij zoeken nog een ‘jeune premier' en jij past in dat profiel, geef je kaartje maar aan Mr Mathonnet en wij zullen je contacteren’. 

Hoe het verder ging met die persconferentie weet ik niet meer zo precies. Ik zag nog steeds beelden van theaters met applaudisserend publiek voor mij en affiches met mijn naam in grote kapitalen.

De dag nadien schrijf ik een (uiteraard) enthousiast artikeltje voor de krant, maar verder hoor ik niets meer van Mr Mathonnet of Gaston. De kapitalen van mijn dromen worden kleine lettertjes in een programmaboekje naast ‘announcekes’ van ‘Slagerij van Campen’ en bakkerij ‘De warme pistolekes’. Westend en Las Vegas worden de parochiezaaltjes van Deurne en Borgerhout, met onze amateurgroep van de Breidelszonen zonder grote vedetten, Ann Petersen buiten beschouwing gelaten.

Tot op die ene ochtend ruim een jaar later!

Er ligt een brief op de mat van ‘Oud België’ (SCAN). Of de heer van Hest zich een keer wilt aanmelden na het maken van een telefonische afspraak bij Mr Mathonnet in de Kipdorpvest. Mijn hart maakt een sprongetje en ik zoek zo snel mogelijk een telefoon.

Enkele dagen later sta ik weer in dat Heilige der Heilige, waar de Mr Mathonnet achter zijn prachtig antiek bureau zit. Zijn kantoor, dat ter gelegenheid van de persconferentie indertijd fel verlicht was, is nu gehuld in het halfduister met enkel wat licht van een bureaulamp. Hij nodigt mij uit om plaats te nemen. 

Huisje hartje Antwerpen

Hij begint met te vragen of ik nog steeds interesse heb om mee te spelen in Slisse Bouwt? Uiteraard antwoord ik positief!

Hij legt uit dat het plan is te gaan optreden elke donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond, met ook nog een ‘matinee’ op zondag en dat maanden achter elkaar, samen goed voor meer dan 50 voorstellingen. Ik reken snel of dat allemaal kan met mijn vaste baan en gezien ik zelf mijn promo-acties mag coördineren kan ik gelijk toezeggen. Nu de financiën!

‘’t Is kij krijg 800 Bef per voorstelling en wij rijd allemaal samen met ne bus naar de verskillende zalen’.

Oei! Even snel rekenen leert mij dat ik dan 3.200 Bef per weekend kan verdienen (80 €).

Nu was ik op dat moment volop bezig met het restaureren van ons pas gekocht huisje in het hartje van Antwerpen, waar wij nog helemaal niet konden wonen. Daarom huurden wij elders een appartementje in afwachting van het verloop van de restauratiewerken. Dus antwoord ik met bezwaard gemoed:

‘Oei, hoe graag ik ook direct zou toezeggen, ik vrees dat mijn vrouwtje het niet goed zal vinden om extra huishuur te betalen bovenop de afbetaling, terwijl er niet verder gewerkt wordt aan ons nestje. Ik heb tenslotte ook nog een vaste baan zodat ik net alleen tijdens de weekends in ons toekomstige huisje kan werken’.

In plaats van te argumenteren over ‘unieke kans’ en ‘achteraf spijt krijgen’ ed, vraagt Mathonet?: ‘Ah ’t is kij hebt een vrouwke, is dat een skoon vrouwke ?’.

Als er nu één vraag was die ik niet verwacht had, dan was het die wel. Wat kan je daar nu op zeggen? Ik antwoord zoiets als ‘Ach mijnheer Mathonet ‘mijn vrouw-schoon vrouw’ denk ik, ’t klinkt zo raar om daar superlatief over te ‘stoefen’’.

Hij antwoord: ‘Weet kij wat, bezorg mij ne foto van haar en misschien zij kan mee speel!’.

Ik zeg nog: ‘Ja maar die heeft nog nooit toneel gespeeld!?!’, waar hij op antwoord ‘’t is zij mag speel uwe verloofde, dus zij moet alleen maar verlege zijn’.

Daar zat ik dan! 

Dilemma! 

Naar huis fietsend vroeg ik mij af hoe ik dit ging oplossen.

Eerst thuis niets zeggen en ‘stiekem’ een foto bezorgen aan Mathonnet, dan afwachten en als ze dan ‘goedgekeurd’ wordt hopen dat ze het ook ziet zitten om mee te doen? (mijn ‘wereld-carrière’ hangt er tenslotte van af !).

Tweede mogelijkheid was haar vragen of ze zou willen meedoen, dan een foto bezorgen. Maar stel je voor dat ze dan ‘niet skoon genoeg’ blijkt?

Ik besluit de eerste optie te kiezen. Wij zien wel.

Voor de goede orde ik heb het in dit verhaal niet over Nicole de liefde van mijn leven, maar wel over Martine mijn eerste grote liefde, waar ik ook jaren wel en wee mee deelde en dit tot ik het door mijn eigen onhandige, typisch mannelijke, ‘niet genoeg aandacht attitude’ teloor liet gaan.

ik stop dus een foto van mijn ‘skoon vrouwke’ in de bus bij Mathonnet.

Erg snel daarna krijg ik bericht: ‘zij mag meedoen en kij krijgt 1.000 frank en zij 800 frank’.

Dat begint te lijken op een ’offer that we can't refuse’

Want in harde cijfers betekent dit, dat we samen nu plots per weekend 7.200 Bef (180 €) kunnen verdienen! Als men dan weet dat wij per maand 4.500 Bef (112 €) af betalen voor ons huisje (’t is dan ook meer een bouwval dan een huisje ;-) , dan word het nu wel een heel ander verhaal.

'Zedde zot'

Maar nu heb ik dus een volgend probleem!
Stel dat mijn ‘skone madame’ het niet ziet zitten!?

Zij die ook al een tijdje een relatie hebben weten dat je zoiets diplomatisch dient aan te pakken. Hiermee bedoel ik: kies allereerst een geschikt moment, ‘masseer’ haar (figuurlijk) met een lekker etentje, glaasje wijn, leuk muziekje ed benadruk hoe goed dat ze er uit ziet, dat ze lijkt op een filmster en of ze het daarom niet zou zien zitten om eens een artistieke carrière te starten.

Maar die tijd had ik niet want Mathonnet verwachtte acuut een antwoord.

Dus 's ochtends bij het opstaan en tanden poetsen vraag ik haar of dat ze het zou zien zitten om mee te spelen in die theaterproductie waarover ik uiteraard ook met haar al een tijdje bezig was?

Haar antwoord laat niet de minste twijfel bestaan:‘Zedde zot, geen haar op mijn hoofd dat daar aan denkt’.

Oei nu wordt het dus er op of er onder!

Als ik wereldberoemd wil worden zal het van dit gesprek in de badkamer afhangen!

Nu dient men te weten (zie BLOG 20co ) dat wij toen wij op vrijersvoeten waren, ooit begonnen waren met een (amateur)-theateropleiding om 'elkaar meer te kunnen zien'.

Ik argumenteer dus dat ze toch de essentie van het theater meekreeg tijdens die studio-opleiding, dat was toch niet voor niks geweest!?!
Ik doe er nog wat schepjes bovenop, dat het toch ook een unieke kans zou zijn voor ons beiden om als koppel het verschil te maken, dat het een meer dan geweldig compliment was dat zij als ‘mooi meisje’ zomaar op foto een ‘carrière’ aangeboden krijgt en vooral dat we de centen toch ook zo goed kunnen gebruiken!?! Welk van deze argumenten haar eerste felle reactie doet afkalven weet ik niet, maar ze blijft alleszins verder luisteren.

Samen met het financiële aspect blijkt achteraf vooral de argumentatie van meneer Mathonnet, dat ze dé ideale debutanten-rol aangeboden krijgt gezien ze mijn verlegen liefje mag spelen, die uiteindelijk de doorslag zal geven. Ze is bereid om mee naar de eerste kennismakings-repetitie te gaan!

De rest is geschiedenis!

Enkele dagen later krijg ik onze contracten toegezonden. Apetrots poseer ik er mee voor de FOTO waarop mijn ogen verraden dat ik terug begin te dromen van West-End en Broadway.

De eerste kennismaking met de rest van de cast korte tijd nadien, verloopt als onder vrienden. Wij worden als jong koppeltje prompt bevorderd tot de mascottes van het hele gezelschap professionals en het wordt de start van twee seizoenen vol heerlijke anekdotes.

(Iets) Meer over de toneel en filmcarrière: https://www.gastspreker-harry.be/nl/gastspreker/topic-29271/Theater+%26+Film/ 

Die deel ik dan ook graag in een volgende blogpost! Ook Facebook houdt jullie op de hoogte!

Enkele van de reacties:

Caroline Picqueur Genoten van je verhaal Harry, zo tof geschreven, ik zou zo een heel boek van jouw hand willen lezen.

Stephan Doukhopelnikoff Prachtig. Hoe het leven is... 'is dat a skoon vrouwke?" "Ze moet alleen maar verlegen zijn." ???? Hulp komt meestal vanuit een onverwachtse hoek maar je moet zelf de deur op een kier zetten en dan... gaat er een ander deur open...????

Jan Steurtewagen Vele geboden “kansen” zijn per definitie eerder “toevallig”.... het vergt een goeie “doelwachter” of “keeper” om ze te grijpen en deze om te draaien en met eigen talenten aan te vullen in een geslaagd “tegenoffensief” of “counter”. Zo ken ik Harry ondertussen meer dan 18 jaar ... welgemeende proficiat man ...